روزنامه هنرمند

گفتگو با مارال فرجاد


بازیگران امنیت شغلی ندارند
مارال فرجاد از کودکی به همراه پدرش جلیل فرجاد هنرمند با سابقه عرصه تئاتر تلویزیون و سینما به ایفای نقش در تئاتر پرداخت و به تدریج پس از گذراندن کلاس های استاد حمید سمندریان به شکل جدی وارد عرصه تصویر و فعالیت در تئاتر گردید. او این روزها فیلم سینمائی ربوده شده به کارگردانی بیژن میرباقری را بر پرده سینماها دارد و به دلیل دعوت فستیوال فیلم رم از فیلم سینمایی جاودانگی به کارگردانی مهدی فرد قادری و تهیه کنندگی جواد نوروزبیگی قرار است در این جشنواره حضور یابد. مارال فرجاد در حال حاضر مشغول تمرین تئاتر تابستان یخی به کارگردانی امین دلپذیر نیز است که از اول آبان ماه در فرهنگسرای نیاوران به روی صحنه می رود . اکران فیلم سینمایی ربوده شده بهانه ای شد تا با وی درباره تاثیر حضور پدرش در انتخاب مسیر بازیگری و کارنامه کاری اش جویا شویم.
نخستین حضور شما در سن ۴ سالگی در تله تئاتر من هستم اما یک سیاه به کارگردانی اسماعیل شنگله در تلویزیون بود. با وجود سن کم چطور در این پروژه حاضر شدید؟
به هرحال پدرم بازیگر بود و همیشه مرا به پشت صحنه تئاتر، تلویزیون، سینما می برد و همکارانش من را می دیدند. پدرم هم بازیگر این تله تئاتر بود و باعث شد در ۴ سالگی در این کار به کارگردانی اسماعیل شنگله درنقش یک دختر سیاه پوست بازی کنم که یادم است نقش پدرم را رضا بابک و نقش مادرم را آزیتا لاچینی ایفا می کردند و برادر بزرگترم هم کاظم بلوچی بود
حضور شما به همراه پدر در سال ۷۱ در تئاتر آن شب که تورو زندانی بود شکل جدی تر گرفت!!!
بله در تئاتر آن شب که تورو زندانی بود به کارگردانی مجید جعفری ایفای نقش کردم که پدرم نقش جان را بازی می کرد و ابوالفضل پورعرب نقش تورو را داشت . آن زمان ابوالفضل پورعرب به تازگی در فیلم سینمایی عروس و نرگس بازی کرده بود و در اوج شهرت به سر می برد. فریماه فرجامی نیز ایفاگر نقش دیگری در این تئاتر بود. من و مونا و رعنا دختر ابوالفضل پورعرب و آقای محمد ابراهیمی که پسرشان هم در این تئاتر حضور داشتند به عنوان بچه هایی که پدران ما در این کار هستند هر روز صحنه تئاتر می رفتیم. آن زمان تمرین تئاتر نیز به شکل امروز (یک ماه تمرین و روزی سه ساعت) نبود بلکه دو سه ماه و روزی ۸ ساعت تمرین می کردند. ما از صبح با پدرانمان سر تمرین می رفتیم ، مجید جعفری نقش ها را تجزیه و تحلیل می کرد و ما گوش می دادیم که در نهایت نقش مردم شهر را به ما بچه ها دادند و هرکدام ۲ خط جمله در این تئاتر حرف می زدیم که برایمان بسیار جذاب بود. آن زمان پدرم جزء گروه تئاتر مجید جعفری بود که ایشان رییس تئاتر شهرنیز بود. بیشتر خاطرات کودکی من و مونا در تئاتر شهر می گذرد که تجربه دلنشین و جذابی بود و پس از آن به کلاس بازیگری استاد حمید سمندریان رفتم.
بازیگری پدرتان نقش بسزایی در انتخاب این مسیر از همان کودکی در شما داشته است! پدرتان مخالفتی با بازیگری شما و خواهرتان نداشت؟
صد در صد به دلیل حضور پدر راه بازیگری را انتخاب کردم. به هر حال من دریک خانواده هنری چشم باز کردم و پدرم فوق لیسانس بازیگری ،کارگردانی از هنرهای دراماتیک دارد. یادم می آید دوستان پدرم که بازیگران و کارگردانان بودند به خانه ما می آمدند و تفریحات ما پشت صحنه فیلم ها و سریال ها بود. پدرم همیشه در خانه فیلم می دید و ما با اوهمراه می شدیم و به واسطه شغل پدر، من و مونا با بازیگری و شرایط کار آشنا شدیم، این که وقتی معروف هستید مردم شما را به می شناسند و ابراز عشق و محبت نسبت به شما دارند بسیار دلنشین است. همه ما یک بار در این دنیا زندگی می کنیم، ولی وقتی بازیگر هستید می توانید شخصیت آدم های مختلف را تجربه کنید که بسیار شیرین است و کار یکنواختی نیست. پدرم هم به شغل بازیگری علاقه داشت و به دلیل حس و عقیده اش وارد این حرفه شده است. او آدم دموکراتی است و تنها نگرانی او برای انتخاب بازیگری من و مونا، نداشتن امنیت شغلی و سختی های این حرفه بود که با این حال مخالفتی نکرد و معتقد بود هرکسی کاری را که دوست دارد باید در راهش قدم بردارد.
در واقع می توان گفت شما راه را برای خواهرتان باز کردید!!
نه . از ابتدا من و مونا در تئاتر با هم بازی می کردیم ولی در دو فیلد جدا بودیم . من دردوران دبستان فیلم بازی کردم ولی در دوره راهنمایی و دبیرستان به جزء دو یا سه تئاتر کار دیگری نکردم، اتفاقا مونا در دوران کودکی سریال های بسیاری از جمله سریال های مناسبتی سی قسمتی بازی می کرد. مونا از همان ابتدا دختر با اعتماد به نفس و خودکفایی بود . من در کودکی اوایل برای رفتن روی صحنه دوست داشتم پدرم حضور داشته باشد ولی یادم می آید مونا در۶ سالگی ماشین به دنبالش می آمد و تنها سرکار می رفت و فیلم بازی می کرد و درس او نیز به شدت خوب بود. من و مونا ازهمان ابتدا با وجود لذت بخش بودن شغل بازیگری با سختی های کار از جمله شب کاری ها، تحمل کارهای سخت، رفتن به شهرستان و بیداری تا صبح، حفظ دیالوگ ها تمرکز بالا و نداشتن امنیت شغلی در این کار آشنا بودیم.
چرا با وجود علاقه به بازیگری و انتخاب این شغل در رشته عکاسی تحصیل کردید؟
پدرم همیشه معتقد بود اگر تصمیم بر ادامه کار بازیگری دارم ، در رشته ای غیر از بازیگری تحصیل کنم ،چون امنیت شغلی ندارد. من هم در رشته ریاضی تحصیل کردم و بعد از آن رشته عکاسی را که به آن علاقه مند بودم در دانشگاه انتخاب کردم. آن زمان دوربین دیجیتال نبود و ما منوال استفاده می کردیم. فیلم های سیاه و سفید داشتیم و شاید هر ترم ۱۰ واحد چاپ عکس می گذراندیم که جذاب بود و این با فضای هنر، شناخت قاب و رنگ ها و ترکیب بندی به من کمک می کرد چون با هنر فضای مشترک داشت. در کنار کار بازیگری به شکلی حرفه ای عکاسی نمی کنم که پولی دربیاورم و به نظر من هرکسی در هر رشته ای که قرار است حرفه ای کار کند در دانشگاه باید همان رشته را بخواند. متاسفانه فرهنگ جامعه به خصوص از حدود ۱۰ سال پیش فقط به سمت انتخاب رشته های مهندسی وپزشکی پیش می رود که رشته های دیگر انتخاب نمی شود که به نظرم اشتباه است. فرد هر رشته ای را که دوست دارد باید بخواند.
اشاره به نداشتن امنیت شغلی در بازیگری داشتید!!! آیا می توان گفت فاصله وتفاوت این امنیت شغلی در بازیگری از دوران فعالیت پدرتان تا امروز بیشتر احساس می شود؟!
بله متاسفانه در جامعه ما امنیت شغلی در بازیگری وجود ندارد. پدرم کارمند اداره تئاتر بود که پس از ۳۰ سال بازنشسته شدند. سیاست تلویزیون و وزارت ارشاد در این ۳۰ سال و پس از انقلاب این است که هیچ شغلی را به عنوان بازیگری استخدام نمی کنند، درصورتی که پیش از این بازیگران به عنوان شغل بازیگر استخدام اداره تئاتر و تلویزیون شده و به شکل کارمند حمایت می شدند که در کنارش کارهای آزاد نیز انجام می دادند و قرارداد می بستند، اما متاسفانه در این ۳۰ سال وزارت ارشاد و تلویزیون این سیاست را ندارد.
گاهی به دلیل این که فرزندان هنرمندان به واسطه حضور خانواده وارد عرصه هنر می شوند دلیلی بر وجود رابطه وپارتی بازی حضور عده ای در سینما برای مردم می شود.آیا درباره ورود شما هم این موضوعات گفته می شود؟
بله من به واسطه حضور پدرم در این راه قرار گرفتم و شاید اگرپزشک بود با فضای پزشکی آشنا شده و من و مونا پزشک می شدیم. به نظرم هرکسی به راه های متفاوتی وارد دنیای هنر می شود یکی به واسطه پول، یکی گذراندن کلاس های آزاد و یا دانشگاه هنر، دیگری زیبایی و درنهایت عده ای هم به واسطه پدر ویا مادر وارد این عرصه می شوند. اما نکته اینجاست که در نهایت کسی که تلاش، پشتکار و استعداد دارد می تواند در کاربازیگری دوام آورد و این شغل به گونه ای نیست که تا انتها بتوان با پارتی بازی و یا به واسطه پدر و مادر بازیگر کارگردان و تهیه کننده در کار ماند. البته که حمایت آن ها تا جایی می تواند کمک کند ولی برای ماندگار شدن به تلاش فرد بستگی دارد.
عده ای هم عقیده دارند ورود بعضی بازیگران سینما از طریق مافیا صورت می گیرد نظرتان دراین باره چیست؟
به نظرم هرکسی که بخواهد کار کند دوست دارد با افرادی که با نوع توانایی و اخلاقشان آشنایی دارد کار کند. برای مثال خواهرم مونا اگر قصد فیلم ساختن داشته باشد اولویت انتخابش افرادی است که از نظر اخلاقی می شناسد و از نظر حرفه ای و کاری با نوع کار و جنس آن ها آشنا است، در نتیجه از آدم های اطرافش انتخاب می کند. در سینما مافیا این گونه است که هرکسی بعد از مدتی گروهی تشکیل می دهد و دوست دارد با آن ها کار کند و این ارتباطات در همه جا وجود دارد و به نظرم طبیعی است
تا امروز آیا اتفاق افتاده به خاطر فرزند فرجاد بودن کاری به شما پیشنهاد شود؟
من از سال ۷۸ به شکل حرفه ای و مداوم کار می کنم و اولین تئاتر باغ شب نما بود که به شکل حرفه ای کار کردم. آن زمان پدرم به هادی مرزبان گفت که مارال قصد انجام کار دارد و هادی مرزبان یک نقش کوتاه دو، سه صفحه ای پیشنهاد دادند و حدود ۹ ماه تمرین کردیم، چون این تئاتر با فاصله اجرای جشنواره و عموم نیز داشت و۹۰ شب اجرا داشتیم. دیگری سریال حجربن عدی به کارگردانی تاجبخش فناییان بود که نقش اصلی دختر را در سریال تاریخی داشتم. آقایان مرزبان و فناییان به واسطه دوستی با پدرم این نقش ها را پیشنهاد دادند که بازی کردم و بعدها به واسطه بازی های دیگری که داشتم شناخته شدم.
منتقد اصلی کار شما کیست و در انتخاب کارها از چه کسانی مشورت می گیرید؟
به هرحال همه اعضای خانواده دلسوز هم هستیم و اگر احساس کنیم در جایی احتمال اشتباه وجود دارد به یکدیگر گوشزد می کنیم. من در هرکاری که بخواهم حضور بیابم با پدرم و مونا مشورت می کنم و از حمایت آن ها بهره می برم. بسیاری اوقات در تئاتر نیز که نیاز به تمرین بسیار دارد با مونا وپدرم تمرین می کنم که پشتیبان من هستند. به هرحال این ارتباط خوب حرفه ای را با هم داریم و بسیاری مواقع پدرم و مونا سر صحنه فیلم ها و تمرین تئاتر می آیند که حس بسیار خوبی است.
به عنوان کسی که از کودکی تجربه کار در تئاتر داشتید و این که در مدیوم سینما و تلویزیون هم فعالیت دارید تفاوت بازی در این سه مدیوم را چه می دانید؟
در تئاتر بازیگر بیشتر فرصت تجزیه تحلیل نقش را دارد و وقتی روی صحنه قرار می گیرد فقط خودش و تماشاچی است، اما در سینما و تلویزیون اگر بازیگر اشتباهی انجام دهد کات می کنند وهمیشه قاب های دوربین زیرنظر کارگردان است. تئاتر خالص تر و تداوم انرژی و حس زیباتری دارد که به مراتب سخت تر است. به نظر من در هر کاری ۳۰ درصد استعداد و۷۰ درصد پشتکار و تمرین مهم است. در تئاتر کسی که به دنبال بازیگری است می تواند با تلاش به آن برسد. من با حمید آذرنگ به واسطه ای در یک برنامه تلویزیونی در سال ۸۲ آشنا شدم و ایشان قبل از آن حدود ۱۵ سال در تئاتر کار می کرد ،امروز وقتی بازی او را می بینیم به ظاهرش توجه نداریم بلکه توانایی که دربازیگری از خود نشان می دهد را می بینیم و به نظرمن به این دلیل ایشان به این جایگاه بازیگری رسیده که تداوم و ممارست در کار تئاتر داشته است. همه جوانان و گاهی حتی خود من دوست دارند سریع به آن چه می خواهند برسند و مشکلات ضعف و ناتوانی خود را گردن مافیای سینما و پارتی بازی می اندازند، اما اگر از بالا و با فاصله موضوع را ببینیم متوجه می شویم آدم هایی که واقعا در جهت آن چه می خواهند تلاش می کنند به هدفشان می رسند. امکان دارد ۱۰ سال اول این اتفاق نیفتد ولی بعد ۱۳ سال این اتفاق برایشان می افتد و به عنوان سرمایه از آن استفاده می کنند. بازیگری چارچوب سنی ندارد، فرد ۷۰ ساله می تواند بازی کند و سرکار باشد. برای بسیاری از بازیگران هالیوودی آن اتفاق و درخشش پس از ۴۰ سالگی در سینما برایشان می افتد، اما ما همیشه عجول هستیم و همیشه حتی به خودم این حرف ها را گوشزد می کنم که برای رسیدن به هرچیزی باید تلاش کرد.
آیا پیشنهادات سینمایی به شما کمتر می شود یا خودتان در انتخاب کارهایتان وسواس هستید؟
اصولا کمی فضای تلویزیون و سینما در تضاد هستند، وقتی بازیگری مدام در سریال بازی می کند ناخوداگاه پیشنهاد سینمایی کمتر می شود. من از سال ۸۹ تا ۹۳ حوصله کار کردن در تئاتر، تلویزیون و سینما را نداشتم و نهایتا دوتا سه کار را برای بازی انتخاب کردم که حضور داشته باشم. اما اواخرسال ۹۳، ۹۴ تصمیم و حالم بر این شد که بیشترکار کنم و در سه مدیوم پیشنهاد کار داشتم.
چه معیارهایی باعث می شود ایفای نقش در پروژه ای را بپذیرید؟
شاید در قدیم مسئله مالی برایم مهم بود، اما در این دو سال تصمیم گرفتم فیلمنامه نمایشنامه و کارگردان را در اولویت قرار دهم.
حضور در فیلم سینمائی ربوده شده و همکاری با نیکی کریمی، روزبه بمانی و بیژن میرباقری چگونه برایتان حاصل شد؟
به واسطه دوستی که با نیکی کریمی در فیلم سینمائی شام عروسی داشتیم و وی همیشه راهنمایی های خوبی به من می کنند و به نظرم به عنوان یک بازیگر زن موفق که برنامه ریزی و پشتکار برای کارش دارد باید از ایشان درس بگیریم که جا دارد از ایشان تشکر کنم. اتفاقی که در سینما برایم افتاد این بود که نیکی کریمی در کار آقای بیژن میرباقری حضور داشت که نقش اصلی بازی می کرد که هم را دیدیم و پیشنهاد داد که می توانم فضای کارم را متفاوت تر کنم و نقش دوست ایشان که بازیگر هم است را با وجود نقش کم ایفا کنم که قبول کردم و ایشان من را به آقای میر باقری معرفی کرد. البته سال ۸۱ قرار بود با آقای بیژن میرباقری همکاری داشته باشم که میسر نشد. در فیلم سینمائی ربوده شده، ۴ روز سر فیلمبرداری بودم . در طول کار با نیکی کریمی همفکری بسیار خوبی داشتیم ، کار با آقای میرباقری بسیار راحت بود و با روزبه بمانی نیز در کار آشنا شدم ولی با ایشان هم بازی نبودم.
پدرتان این روزها کمتر در سینما و تلویزیون است چرا؟
بله کمتر در عرصه سینما و تلویزیون است ولی در عرصه تئاتر حضورپررنگی دارد و در چهارسال اخیر تئاتر و نقش های خوبی ایفا کرده است. به اضافه این که کار دوبله و تدریس هم می کند. در واقع همیشه موجی برای بازیگران ایجاد می شود که سال هایی نسبتا کم کار باشند و دوباره بعد از مدتی پرکاری ایجاد می شود.
تاریخ گفتگو: مهر ۹۵

لینک کوتاه: https://mona-karimi.ir/InVrW

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

این سایت از اکیسمت برای کاهش هرزنامه استفاده می کند. بیاموزید که چگونه اطلاعات دیدگاه های شما پردازش می‌شوند.