فیلمی برای حرفه ای ها
چند سالی است فیلم هایی خاص توسط بعضی کارگردانان جوان ساخته و رواج پیدا کرده که گاهی می توانند جریان ساز نیز باشند. هومن سیدی یکی از فیلمسازانی است که با وجود کارنامه نه چندان پرکارش، در فیلمسازی چهره ای مستعد از خود نشان داده است. او پس از ساخت دو فیلم سینمایی، آفریقا و سیزده در سومین اثرش اعترافات ذهن خطرناک من، به سراغ مردی (ناصر) رفته که هیچ چیز را به خاطر نمی آورد، از گذشته آگاه نیست، آدم های اطرافش را نمی شناسد و در میان شهر به پرسه زنانه دنبال هویت خود است. طرح کردن مسائلی مثل واقعیت، دروغ، تاثیرات مواد مخدر، هویت خود باختگی و فراموشی نکاتی است که مرز میان واقعیت و خیال را در فیلم شکل می دهد.اما این ایده بکر زمانی جذاب می شود که مخاطب متوجه می شود آن چه توهمات ذهنی ناصر بوده، یک بازی و نقشه است که زوج فرصت طلبی شکل دادند تا بخشی از مواد مخدر که در چندین ساک توسط ناصر پنهان شده کشف کنند. وجود نریشن های دقیق از زبان ناصر و توصیفات حالات روحی و روانی اش به تدریج اطلاعات لازم را برای ورود به مراحل بعدی به مخاطب می دهد بنابراین مخاطب با او همراه شده تا هویت واقعی ناصر را از میان واگویه های ذهنی او درک کند.کیفیت بصری فیلم ،طراحی صحنه بسیار دقیق، زیبا و متناسب با حال و هوای هولناک قصه پرداخته شده است. فیلمبرداری پیمان شادمان فر یکی دیگر از جلوه های چشمگیر خلاقیت است که با حرکت حساب شده دوربین نقطه مثبتی برای فیلم تلقی می شود. سیامک صفری (ایفاگر نقش ناصر) بازیگر توانا و معتبر عرصه تئاتر با وجود گریم سنگین و ویژگی های خاص فیزیکی بسیار طبیعی و پر از حس به ایفای نقش پرداخت و به جرات می توان گفت تنها برای این نقش ساخته شده بود و لاغیر. بازی های دیگر در سطح قابل قبول بوده اند، با وجود این که عباس غزالی همانند قبل خود را تکرار کرده است، اما بازی او در این فیلم متناسب با فضای فیلمنامه به خوبی پیش می رود و توانسته پارتنر خوبی برای بازیگران دیگر باشد و از این حیث تجربه مناسبی برای او است. بی شک نگاه بصری و ذهنی فیلمساز از سینمای غرب تاثیر بسزایی در شکل گیری فیلم داشته و تلاش شده با نگاهی به آن سینما، فیلمی نه تقلید گونه،بلکه فراتر از سینمای ایران بسازد که فی نفسه این کار ایرادی ندارد. فارغ از مقایسه فیلم سیدی با فیلم های نولان، فینچر،و فیلم سازان غربی، به طور کلی ساخت این فیلم ها در سینمای ایران لازم است و می تواند نوید دهنده راهی نو در عرصه فیلمسازی باشد. به رغم آن که فیلمنامه بهتر از این می توانست باشد، ولی ویژگی های مثبت فیلم و جسارت فیلمساز در ساخت اثری با این کیفیت قابل تحسین است.
شهریور ۹۴