بی نصیحت، بی شعار
رضا درمیشیان پس از سال ها فعالیت در عرصه روزنامه نگاری،مستند سازی و دستیار کارگردانی فیلم سازانی چون فریدون جیرانی، داریوش مهرجویی، علیرضا داودنژاد و ….نخستین فیلم بلند خود را ساخت و همان گونه که در پوستر ها لحاظ شده این فیلم مال دهه شصتی هاست تا جوانان خیلی ملموس تر با شخصیت ها همذات پنداری کنند و از این به بعد منتظر آثار دیگر درمیشیان شوند. فیلم روایتگر دو جوان مهاجر به کشور ترکیه است که دو مقطع از زندگی آن ها را یکی در اوج سرخوشی و رابطه عاشقانه و دیگری مقطع بحرانی آنان، سرگردانی، غربت، خیانت و جنایت را به تصویر می کشد.بغض قصد نصیحت و دادن شعار را ندارد بلکه فرصتی فراهم می کند تا جوانان از قاب سینما با قهرمانان فیلم همراه شده و خیلی عینی تر بحران های پیش رویشان و واقعیت جامعه امروز را درک و لمس کنند. فیلم موضوعی اجتماعی دارد که اکثر فیلمبرداری آن در فضای شهری و خیابان ها می گذرد. درمیشیان با تغییر موقعیت و جهت بار ارزشی فیلم از مثبت (روابط عشقی) به منفی(بحران) مخاطب را در رفت و برگشت سریع فلاش بک و آشنایی شان قرار میدهد و پیوسته با قطع پلان و تدوین سریع نماها توسط هایده صفی یاری فضای متشنج را به مخاطب انتقال می دهد.

او با ترکیب خوب و حرفه ای و گزینش فیلم برداری در موقعیت جغرافیایی دیگر توانست فرمی متفاوت تر به لحاظ جلوه های بصری ایجاد کند و در اولین اثر بلندش فیلمی قابل قبول شد و توانست رضایت نسبی را در جشنواره و میان اهالی رسانه جلب کند. اما با همه این توصیفات ، فیلمبرداری زیبای تورج اصلانی را به واسطه نمایش انبوهی از قواعد فیلمبرداری مدرن، تصاویر بدیع، زاویه بندی متفاوت و حرکات دوربین روی دست با استفاده از دوربین دیجیتال و همین طور طراحی صحنه کیوان مقدم و نقاشی دیوار که قاب بندی را زیباتر جلوه می داد را نمی توان نادیده گرفت و رنگ و لعاب فیلم حاصل هنرنمایی آن هاست.</p

آبان ۹۱