در ستایش موسیقی
ارغوان، سومین اثر زوج فیلمساز امید بنکدار و کیوان علیمحمدی پس از سال ها همکاری و ساخت فیلم های سینمایی شبانه ، شبانه روز و البته ساخت فیلم های کوتاه، مستند و سریال حیرانی است. فیلمسازانی که سالها با ساخت فیلم های فرم گرا و هوشمندانه فیلم های خود را با نماهای متفاوت و قاب هایی ماندگار به مخاطب عرضه می کنند و همواره مخاطب را بیش از داستان درگیر ویژگی های بصری آثارشان می کنند. فیلم جدید آنها نیز همانند آثارپیشین فارغ از ضعف های فیلمنامه ای سرشار از نماهای متفاوت و زیبا است. داستان فیلم اقتباسی از داستانی کوتاه با نام بوی قبر داغ از علی اکبر حیدری است که به هنگام تبدیل به فیلمنامه توسط تیم سه نفره (بنکدار،علیمحمدی،حیدری)خرده پیرنگ هایی به آن افزوده شده است. ارغوان به لحاظ کارگردانی حرف بسیاری برای گفتن دارد اما متاسفانه ضعف بزرگ فیلمنامه مانع از برقراری ارتباط با مخاطب شده است و برخلاف آثار قبلی که در فرم و محتوا پیچیده تر بودند قصه اش را کلاسیک در سه مقطع تاریخی ۱۳۹۲،۱۳۸۶،۱۳۵۴ و از طریق جلو و عقب رفتن در طول چهاردهه داستان را پیش می برد. در واقع فیلمسازان به جای دست زدن به ترفندهایی معمول در سینمای ایران قصه کم حجم خود را با استفاده از نماهایی خاص و تلفیق چهار مقطع زمانی در فیلم به تصویر کشیده است. ارغوان داستان دختری است که گذشته و حال او را تعریف می کند، دختر نوجوانی که پی به نظر داشتن پدرش به معلم موسیقی اش می برد و این حادثه برای او نیز در جوانی به وجود می آید. موسیقی مسأله فیلم است که برای مخاطب به دغدغه تبدیل نمی شود، بنابراین ارتباط مخاطب با فیلم قطع می شود.
به نظر می رسد فیلمسازان با تکیه بر فرم داستان را روایت کردند که ناخوداگاه موسیقی و داستان در آن پس زده می شود. در واقع با آن که تلاش شده موسیقی محور فیلم قرار گیرد، موسیقی در سطح باقی مانده و به عمق فیلمنامه نفوذ نکرده است. هرچند تلاش برای باورپذیر کردن فضای دهه ۵۰ مشهود است اما فضا ، رنگ بندی، چیدمان اشیاء، طراحی لباس ، صحنه و حتی صدای بازیگران که متعلق به دهه ۵۰ است، به شیوه اغراق آمیزی ناموفق است و بخش هایی از فیلم که به زمان حال برمی گردد فضا با فرم و قاب بندی متفاوت متناسب با حال و هوای امروزی نمایش داده می شود. ضعف دیگر فیلمنامه ریتم کند و کشدار بودن قصه است که به سختی می توان ادعا داشت که مخاطب عام را راضی نگه دارد و خسته نکند. به نظر می رسد این قصه کوتاه توانایی تبدیل به فیلم بلند که بار دراماتیکی خود را حفظ کند نداشته است. ارغوان فیلم عاشقانه ای است که در ستایش موسیقی است. بی شک این فیلم نمی تواند اثری متفاوت برای این دو فیلمساز جوان تلقی شود و صرفا فیلمی سرشار از تصاویر بصری زیبا به شمار می آید.
دی ۹۴