ماهنامه فرهنگ و سینما

یادداشت فیلم یه عاشقانه ساده

فیلم سینمایی یه عاشقانه ساده

عاشقانه ای نخ نما و تکراری
سامان مقدم فعالیت سینمائی خود را با دستیاری مسعود کیمیائی آغاز کرد و پس از آن با تجربه فیلم سازی در ژانرهای مختلف به شهرت رسید. وی پس از ساخت فیلم سینمائی صد سال به این سال ها که هنوز تکلیف اکران آن مشخص نیست، مدتی در تلویزیون فعالیت نمود و اینک یک عاشقانه ساده بازگشت مجدد او به سینما محسوب می شود. او در جرگه فیلم سازانی است که سطح توقع مردم و منتقدان را از آثارش بالا برده و در جشنواره فجر یک عاشقانه ساده به واسطه نام فیلم و ترکیب بازیگران با شمایلی متفاوت ، مخاطبان را به انتظار فیلمی متفاوت تر از عاشقانه های دیگر دعوت کرد که متاسفانه این امر میسر نشد. یک عاشقانه…. با فیلم نامه ای از امیر عربی در گونه عاشقانه روایت می شود ، داستان فیلم در یک روستا می گذرد، گندم و علی عاشق و طالب یکدیگرند اما طبق رسم و رسومات روستا پدر دختر (امان) به (صفر) پدر پسر از جوانی وعده داد که کرامت را داماد خویش نماید و این آغاز ماجرائی است که امیدواریم همانند فیلم های کلیشه ای دیگر پیش نرود، اما متاسفانه این اتفاق دوباره تکرار می شود و اشتیاق دیدن فیلم از بین می رود پایانی که برای همگان روشن و بدیهی است. طبیعتا گندم همانند بسیاری از دختران تابع و پایبند به سنت هاست و حیای روستائی اش مانع از بازگو کردن علاقه اش به مرد دیگری را دارد. پس قرار است کشمشی در فیلم رخ دهد تا مخاطب نیز همراه با شخصیت ها درجریان فراز و فرود فیلم نامه قرار گیرد ، اما کشمکشی هم در داستان دیده نمی شود. فیلمی با این نوع روایت شباهت زیادی به داستان های عامه پسند و تکراری دارد که حول خانواده سنتی می گذرد و والدین بدون این که نظر فرزندانشان را بخواهند قرار ازدواج را می گذارند. حال آن که ممکن است دختر دل در گرو دیگری داشته باشد، پس طبعا شخص سومی وارد ماجرا می شود و جدال بر سر یک نفر آغاز می شود. به نظر می رسد عمر این نوع فیلم ها به پایان رسیده و جذابیتی برای مخاطب ندارد. فیلمساز می توانست با توجه به گزینش محیطی روستائی کاری متفاوت تر ارائه دهد و برای مثال موضوع پایبندی به سنت ها و عهدشکنی در قبایل را میان دو پدر پررنگ تر می کرد و موضوع عاشقانه را در پس آن به تصویر می کشید تا اثری به یاد ماندنی تر در کارنامه اش به حساب آید. روابط مردم یک روستا در ذهن همه ما با آن چه فیلمساز در فضای فیلم و ملاقات دختر و پسری در ده نشان داده تناقض دارد. علی و گندم بسیار راحت و بدون نگرانی به سبک شهرنشینان بی محابا به محیط بسته پیرامون یکدیگر را می بینند و با هم گفتگو می کنند و از چشم همه دور می ماند. این موضوع زمانی غیر قابل باورتر می شود که اسم مردی روی دختری نهاده شده است. نکته دیگرگویش و لهجه شخصیت هاست که هیچ یک لهجه خاصی ندارند و فقط نوع پوشش و مکان زندگی شان نمایانگر روستائی بودن آن هاست. شخصیت پردازی فیلم بسیار ضعیف است و فیلم پر از شخصیت هایی است که نقش و کارکردشان مشخص نیست، نمونه اش علی قربان زاده که حذفش خللی در روند داستان ایجاد نمی کند و …… . شخصیت های اصلی (گندم و علی ) به لحاظ سنی نیز تناسبی با هم ندارند ومهناز افشار تنها می تواند برای مصطفی زمانی در نقش خواهر بزرگتر ظاهر شود، بنابراین این دو بدترین انتخاب ممکن برای زوج هستند. همین طور گزینش و نقش آفرینی افشار به عنوان دختری روستائی با نگاهی به کارنامه اش علی رغم این که تجربه ای متفاوت برای او محسوب می شود اما بسیار شخصیتش تصنعی دیده می شود و مخاطب با توجه به پیشینه اش نمی تواند او را بپذیرد. مهراوه شریفی نیا با گریم و صدای نازکش تنها گزینه است که بازی قابل قبول تری دارد. امان که شاطر است به دلیل قرضی که از کدخدا کرده مجبور است پس از مخالفت گندم دختر را راضی به وصلت نماید، پس برای پرداخت پول به کدخدا پنهانی مواد مخدر داخل نان می ریزد تا نقطه عطف فیلم شکل بگیرد و داستان به جهت دیگری چرخش پیدا کند. دلیلی غیر قابل موجه که مخاطب را متعجب از این کنش می کند و مشخص نمی شود که او مواد را از کجا تهیه کرده و به چه قیمتی این کار را می کند؟! ایده ای که تنها کارکردش پر کردن زمان فیلم است. اما در انتها ناگزیر از میان دو رقیب عشقی یک نفر باید از سر راه برداشته شود ویا ناکام بماند تا گره گشائی صورت گیرد، کرامت خیلی قهرمانانه و روشنفکرانه بدون کوچکترین اعتراضی زیر باران به نفع علی کنار می کشد و تحسین همه را بر می انگیزاند. به همین راحتی!! آسان تر از آن که مخاطب مثل همیشه در این مواقع نگران و منتظر حوادث بعدی است ، فیلم به سادگی اسمش با خوشی به پایان می رسد و تماشاچی راضی از وصلت دو عاشق سالن را ترک می کند!!! به نظر می رسد علی رغم داشتن قصه ساده و ریتمی کند انتخاب این ترکیب بازیگران بتواند تنها برگ برنده برای فروش فیلم محسوب شود. این روزها که فیلم سازان به دنبال قصه هایی ضدپیرنگ ، بدیع و نو هستند جای خالی چنین فیلم های عاشقانه ای ولی نه مثلثی، در سینما احساس می شود به شرطی که خاطره فیلم های گذشته با همین مضمون برای تماشاچی تکرار نشود و مشتاقانه ناظر عاشقانه ای با روایتی تازه باشد.
آبان ۹۱

لینک کوتاه: http://mona-karimi.ir/xH7Az

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

این سایت از اکیسمت برای کاهش هرزنامه استفاده می کند. بیاموزید که چگونه اطلاعات دیدگاه های شما پردازش می‌شوند.